Tand en groef
Laatst bijgewerkt: 05-05-2025
Definitie
Een tand-en-groefverbinding is een methode om twee delen, meestal van hout of plaatmateriaal, over de lengte met elkaar te verbinden door middel van een uitstekende rand (tand of messing) aan het ene deel die past in een uitsparing (groef of ploeg) in het andere deel.
Omschrijving
De tand-en-groefverbinding, ook bekend onder namen als mes en groef, messing en groef, tong en groef, of veer en groef, is een veelgebruikte houtverbinding in de bouw en houtbewerking. Hierbij heeft één deel, bijvoorbeeld een plank, aan één zijde over de volle lengte een uitstekende rand (de tand, messing of veer), en het andere deel aan de tegenoverliggende zijde een bijpassende uitsparing (de groef of ploeg). Door deze in elkaar te schuiven ontstaat een nauwe en stevige verbinding. Deze verbinding wordt toegepast bij onder andere houten vloerdelen, wandbekleding, plafonds en gevelbekleding om een gesloten systeem te creëren en spleten tussen de delen te voorkomen.
Toepassingen en varianten
Tand-en-groefverbindingen worden veelvuldig toegepast bij houten vloeren, wanden en plafonds. Ook bij plaatmaterialen zoals OSB en underlayment wordt deze verbinding gebruikt voor extra stabiliteit en eenvoudige plaatsing. Naast de vaste tand en groef, waarbij de tand integraal deel uitmaakt van het materiaal, bestaat er ook een variant met een losse veer. Hierbij hebben beide te verbinden delen een groef en wordt een apart latje (de losse veer) gebruikt om de verbinding tot stand te brengen. Deze losse veer wordt vaak gelijmd voor extra stevigheid. Sommige materialen, zoals bepaalde isolatiepanelen, maken ook gebruik van een messing-en-groefsysteem voor een betere afsluiting.
Vergelijkbare termen
laminaatverbinding
Gebruikte bronnen: